Hodowca i Jeździec nr 6 | Zima/Wiosna 2005, Rok III Nr 1

Wiosenne przeglądy koni w tzw. Stadninach strategicznych zakończone. Obraz tej priorytetowej polskiej hodowli, poza nielicznymi wyjątkami, jest mało optymistyczny. W takim wydaniu ta hodowla na pewno nie wpłynie znacząco na podniesienie poziomu hodowli w kraju. A przecież to jest najważniejsze zadanie tych przedsiębiorstw!!!
Dziś w XXI wieku wypada zadać sobie pytanie, czego Polacy naprawdę chcą w hodowli koni? Po spełnieniu jakich warunków byliby dumni z siebie? Te pytania są ważne nie tylko ze względu na ogólne niezadowolenie ze stanu hodowli w kraju, ale również brak wyraźnej tożsamości.
Wprowadzając zmiany w hodowli z olbrzymią łatwością pozbywamy się odrębności. Chcemy być w hodowli koni podobni do pozostałych Europie. Często za wszelką cenę. Ta gotowość do utraty tożsamości w hodowli koni wynika z całkowitej niewiary, że w Polsce może być i będzie lepiej i to już za naszego pokolenia. Tak łatwo wyzbywamy się korzeni. A przecież naszym celem powinno być doprowadzenie naszej hodowli do poziomu jakościowego porównywalnego z najlepszymi, nie wyzbywając się pewnej odrębności.
A jak to osiągnąć? Ano trzeba opracować precyzyjne programy i zdobyć się na wysiłek konsekwentnego i systematycznego wprowadzania ich w życie. Bowiem w żadnej hodowli nie jest tak potrzebna, jak w hodowli koni, ciągłość pracy, według wyraźnie wytyczonego planu na długie lata.
Wprowadzanie i rozwijanie szkolenia na wszystkich poziomach, nie zaniedbując tego podstawowego kształcącego masztalerzy, od którego tak wiele zależy, a o którym zupełnie zapomniano.
Ponadto pracownicy naukowi polskich uczelni zajmujący się końmi powinni ciągle widzieć przed oczami hasło: „NAUKA DLA PRAKTYKI”.
Zaś członkowie PZHK mają za zadanie przestrzeganie kierunków wykreślonych ramowo programami hodowlanymi, doskonalenie techniki hodowlanej oraz wypracowanie właściwego miejsca dla konia w krajowej ekonomii i jego miejsca w świecie.
Wydaje się też celowym powołanie do życia Rady Naukowo-Programowej, która byłaby organem doradczym i opiniotwórczym w najważniejszych sprawach końskiej polityki hodowlanej.
Nie chcę wchodzić w szczegóły jak Rada ta miałaby być skonstruowana, pragnę jedynie zaznaczyć, że musiałoby to być autoryzowane gremium, w łonie którego winny być uzgadniane pomiędzy zainteresowanymi, czyli: Związkami Hodowców Koni, Związkiem Jeździeckim, Polskim Klubem Wyścigów Konnych, sprawy naczelne, ustawodawcze i programowe.
W obecnym stanie rzeczy sprawy zasadnicze często wywołują różnice zdań, wskutek czego brakuje koordynacji działań, a polityka hodowlana jest stawiana na dalszym planie.

Pozdrawiam
Andrzej Sarnowski
Redaktor naczelny