Hodowca i Jeździec nr 4 | Lato 2004, Rok II Nr 3

W dziale hodowlanym letniego wydania naszego pisma wiele uwagi poświęcamy koniom rasy małopolskiej. Sezon wiosenny należni do tej rasy, bo i próba dzielności ogierów w Bogusławicach, i Młodzieżowy Czempionat w Białce, i sukcesy w Neustadt Dosse pokazały, jak cenna jest ta rodzima rasa. Sporo miejsca w tym numerze poświęcamy również koniom pełnej krwi angielskiej. Wystarczy przeczytać przedruk z „Jeźdźca i Hodowcy” z 1921 roku, żeby przekonać się, że zawsze byt to ważny temat. Doskonalenie krajowego pogłowia koni pełnej krwi angielskiej jest nierozerwalnie związane z postępem w hodowli koni ras półkrwi. Stosowanie krzyżowania uszlachetniającego pełną krwią jest jedną z metod zapewniających szybki postęp w doskonaleniu cech wierzchowych. Ale żeby ten cel osiągnąć, trzeba zaostrzyć kryteria, kwalifikacji reproduktorów pełnej krwi angielskiej. Bo nawet utrzymanie postępu – ale na poziomie niższym niż konkurencja – powoduje w efekcie regres.
Szeroko rozumiana edukacja hippologiczna może wydatnie pomóc w realizacji zamierzeń hodowlanych. Niestety, codzienne obserwacje nie napawają optymizmem. Na zorganizowaną wielkim wysiłkiem przez Akademię Rolniczą w Szczecinie i Zachodniopomorski Związek Hodowców Koni konferencję naukową, dotyczącą praktycznych możliwości wykorzystania osiągnięć z biotechnologii w rozrodzie koni, nie przyjechał ani jeden pracownik Wojewódzkich Związków Hodowców Koni (poza organizatorami). Dotarł zaledwie jeden pracownik jednostek hodowlanych, skupionych pod szyldem Agencji Nieruchomości Rolnych w Warszawie. Nie było również hodowców indywidualnych. O czym to świadczy?
O lekceważeniu, a nawet negowaniu znaczenia edukacji? O nie zauważaniu potrzeby samokształcenia? O braku pokory, przecenianiu własnych umiejętności, pozwalających na trafny wybór i ocenę?
Tak właśnie pogłębia się przepaść między hodowcami, którzy rozumieją potrzebę ciągłego doskonalenia, a tymi, którzy przekonani są, że już wszystko wiedzą. Wśród polskich hodowców ciągle jeszcze zbyt mato jest osób dynamicznych, kreatywnych, takich, do których należy przyszłość.
Zaś ci, którzy chcą zrobić coś nowego, coś zmienić, poprawić, uważani są za dziwolągów. Nawet nie próbuje się ich wysłuchać: najłatwiej jest z marszu, profilaktycznie poddać krytyce, zanegować starania. Zdarza się, że są nawet ośmieszani, bo choć tym nic się nie poprawi, to przez chwilę „środowisko” poczuje się lepiej, poczuje się ważne.
Nie dotyczy to oczywiście szerokiej rzeszy Czytelników „Hodowcy i Jeźdźca” dążących do zdobycia wiedzy Już sam fakt sięgania po pismo o takim profilu dowodzi Ich zainteresowania tematem.
Życząc ciekawej lektury, jak zawsze czekam na listy od Czytelników.

Andrzej Sarnowski