Agnieszka Boryna
Gdy 19 grudnia 1995 roku polska delegacja pojechała do Holandii w celu dokonania zakupu dwóch ogierów (Le Voltaire KWPN i Lais KWPN), nikt się nie spodziewał, że ostateczna decyzja o kupnie jeszcze jednego, trzyletniego ogiera Luron KWPN (Guidam – Berania po Nabuur KWPN) okaże się jedną z najtrafniejszych w historii polskiej hodowli. Jednak początki nie były zbyt obiecujące…
Dwukrotnie powtarzająca się kontuzja wykluczała debiutującego użytkowo Lurona z Zakładu Treningowego w Sopocie. Także kariera hodowlana Lurona rozpoczęła się „falstartem”. Pierwszą stadniną, w której miał rozpocząć karierę reproduktora była SK Pępowo, jednak nie doszło tu do jego wykorzystania. Nie cieszył się również powodzeniem wśród polskich hodowców, którzy niechętnie kryli swoje klacze kasztanowatym ogierem. Niestety do dziś wielu hodowców kieruje się w wyborze ogiera jego maścią a nie eksterierem czy uzdolnieniami użytkowymi. Co więc sprawiło, że koń ten dokonał „rewolucji” w hodowli polskich koni sportowych?
Rodowód Lurona bogaty jest w wybitne konie, odznaczające się zarówno w sporcie jak i w hodowli. Ojciec Lurona, Guidam (Quidam de Revel – Fougere) ukończył Zakład Treningowy w Ermelo otrzymując bardzo dobre oceny i został uznany przez Komisję za najlepszego ogiera pod względem talentu skokowego w swoim roczniku. Startując pod Ericem van de Vleutenem wygrywał konkursy w Mechlin, S-Hertogenbosch, Bordeaux, Geldrop, Zuidlarem oraz uzyskał tytuł Najlepszego Ogiera na Stallion Show w Zwolle, zajął II miejsce na Gelderland Championship, startował na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie. Bardzo dobrze sprawdził się w hodowli koni sportowych.
Matka Lurona, klacz Berania (Nabuur – Merania KWPN po Courville xx) pochodzi z rodziny 043, której założycielką była klacz Terania. Berania dała dwa uznane ogiery: Oscar (po Wolfgang KWPN) i Kimberly (po Cabachon KWPN). Siostra Betanii, klacz Wierania (Rigoletto – Merania) dała dwa uznane ogiery dla Księgi Zangersheide – Revel O (po Quidam de Revel) i Interdadel Z (po Landadel). Rodowód Lurona zarówno od strony matki jak i ojca zamknięty jest końmi pełnej krwi angielskiej.
Luron odznaczał się szlachetną, orientalną głową, którą przekazywał ogier Courville xx oraz umięśnioną, długą szyją. Miał duże, piękne, wypukłe oko świadczące o inteligencji. Zachodni hodowcy przykładają wielką wagę do kształtu oka konia, twierdząc, że ten element odzwierciedla jego charakter. Doskonały zad, prawidłowo ułożona łopatka oraz okrągła potylica są cechami przekazywanymi przez ogiera Guidam. Ruch Lurona przyciągał uwagę. Miał bardzo dobry wręcz ujeżdżeniowy kłus oraz wydajny galop. W skoku charakteryzował się znakomitą pracą głowy z szyją, natomiast pracą zadu poprawiał parabolę skoku przy lekko wiszących przednich kończynach. Był subtelnym w pysku, trudnym w prowadzeniu koniem. Walczył i odbijał od ręki jeźdźca. Wymagał delikatnej, wręcz „aksamitnej” ręki. Jego charakter oceniany był jako impulsywny ale jednocześnie spokojny, był również ufny i przyjacielski w kontaktach z ludźmi.
Jest to fragment artykułu, aby przeczytać pełny tekst zapraszamy do zakupu kwartalnika „Hodowca i Jeździec” Rok V nr 4 (15) 2007 / Rok VI nr 1 (16) 2008.
Pismo dostępne jest w Okręgowych / Wojewódzkich Związkach Hodowców Koni, Biurze PZHK, za pośrednictwem prenumeraty oraz w wybranych sklepach jeździeckich.
